Saknlaus flyttestraum..

Eg sit her og lés i "Kvænchester Evening Standard" , lokalavisa som kjem ut kvar kveld.
Dei kjøyrar ein sak om fråflytting, og har fått tak i han Jonni for å illustrera soga.
"Eg kjenn ikkje noko sakn" uttalar Jonni, og set vel samstundes ord på korleis det kjenns i andre enden også, tipper ikkje det kjenns mykje sakn her heller.
Slik eg forstår det er det bitterhet etter usemje med nokre spelekompisar i "Loo Sends" som forårsaka flyttinga.
Han peikar på Jantelov og kjenn seg forbigjengd, og han poengterar at folk er flinke til å skryte av seg sjøl her oppe, samstundes som ein helst ikkje skal tru ein er noko.
Fiskebolleboks-miljøet blir også angripne, og Jonni seier han blei "Fed up" av slik klikkdannelse som dei står for.

Eg kjenn meg ikkje igjen i noko av dette, for om det er noko Fiskebolleboksen Næringsgard stend for så er det nett inkluderande arbeid til beste for heile samhaldet, og noko mindre stengd miljø finns knapt.

Noko så lite pompøst og lite sjølvhøgtideleg som Fiskebolleboksmiljøet finns vel knapt i heile Kvænchester, i det heile finns det lite av slike haldningar her i staden. Det har blidd mindre og mindre kan ein seie..

The New Religion..

Eg har klart det mine damer og herrar! Kva da spør de? Jau, høyr: Eg har bekjempa Buell-kløe og stått i mot Triumph-trong. Eg har berre vifta det bort, stått rak i motvinden og preika mitt eige evangelium. Og no er eg over åskammen, slut på oppoverbakkar, no ventar heimstrekka!

Eg har lagt det gamle bak meg og seld BMW'en. De høyrde rett, han er seld.. Lukkelegvis flokkar folk seg rundt brukt BMW som fluer rundt kuskit, og mopeden blei seld på under ein dag, utan pruting, ingen tomprat, EG TEK HAN, BASTA!

Så no skal BMW'en putla rundt nede på Andenes medan eg nok vendar nesa litt lengre syd..
Triumphane skal ha ein ting: in-line triple. Eg trodde eg var twin-fan men så prøyvde eg Tigaren til Reven, og da blei eg på eit vis seld. Eg haldt det for meg sjøl men det smaka fuggel. Og før alt rakna utanfor Bratislava dro jamvel Reven forbi meg, med Snøfte bakpå. Hjelpe meg kor fornedrande. Visst hadde eg terga Reven med RS'en året før på autobahn men kven hadde trodd den Rotmo-elskande karsksvampen var så langsint? Eg hugsar blikket da han dro forbi med 300 kubikks handikapp. Faen heller..
Så in-line triple ja, men Triumph blir for engelsk, eg må ha noko anna. Og eg må vere sikker på at om Reven kjem kan eg "dønka" han skikkeleg. Så eg trur det blir Benelli. Benelli TreK 1130 Amazonas trur eg det blir. Lyden er framifrå, Daytonaen hass Kyllingelskaren høyrast mest ut som ein bleik skugge. ..



Nytt år, ny religion, AMEN!

Kor e alle heltar hen?

Når eg sit og ser på min eigen blogg (narsisimen rir meg stundom) kan eg ikkje hjelpe for den litt triste kjensla eg utsett meg sjøl for når eg prøvar å trykkja på ein av dei særskild utvalde lenkane eg har funne plass til her til høgre.
"Journal" er nedlagd og no er innhaldet fjerna medan "samstundes" tydlegvis har gått i seg sjøl og "nuka" sin eigen blogg.
Berre Varangertenkaren finns att, men kjenn eg den karen rett klamrar han seg fast i internetets fjæresteinar og nektar å late seg drive bort og ut fra netets lune samkvem. Varangertenkarens lett naive og beint fram hyggelege betraktingar sjarmerar mange, sjølv om det stundom vert noko unyansert. Her nett no kunne eg til dømes lesa om den nye innvandrarbutikken til Ebenezer i fylkeshovudstaden:
På tide kan me seia. At slike forretningar kjem hos eit folk som trudde at salt og pepar var det einaste krydder som fantes.
Jau, sjølv har eg nytta kvitlauk, chili og krydder frå heile verda i alle år. Dei som trur vi har berre salt og pepar er vel berre dei mest inngrodde av dei framanfiendtlege. Men, han trivst med å skriva slik. Han er mest av alt ein inter-nasjonalromantikar, varangertenkaren.

Men, attende til linkane mine.. Pinleg at eg satsa på så skrale hestar, eg ser det no. Men linkane skal få stå som eit symbol på det som ein gong fannst, at folk er omskiftelege og vinglar mellom det eine og det andre vedkjem ikkje meg. Eg har fanga ein tid, reflektert ein stemning, noko som no er historie.