Snart er alle sjuke..

Eg les som regel A-magasinet kvar veke. Ikkje at dei skriv så mykje om mopedar, men sjuke folk dét skriv de om!!
Denne veka kan ein lese om kreditt-sjuka, mange har vorte lurd av bankar og kredittkortsjølvskap slik at dei har lånt for mykje pengar og såleis blitt belemra med denne leie sjukdommen, i det dei ikkje klarar å betale attende.

Ein annan gjeng med sjuke folk er dei narkomane, dei er sjuke på lik linje med andre pasientar fortel dei, og krev behandling. Vel, eg veit ikkje kva eg tykkjar.. Om eg freistar heroin nede i Oslo forstår eg jo utmerkt godt at eg vil bli hekta, og sjuk blir eg garantert attåt, men at eg har gått hen og fått meg ein sjukdom som samfunnet lyt behandla på linje med vanlege sjukdommar det blir ein dryg påstand..

Sjølvsagt skal samfunnet freista å hjelpe folk som har råka ut for slikt, men eg etterspør ein smule sjølvkritikk hos dei som har blitt pillemisbrukarar, narkomane, gjeldsoffer eller alkoholikarar. Eg har ikkje høyrd ein som tar sjølvkritikk!! Som betalande medlem av samfunnet nektar eg bastant desse skuldingane, eg har ikkje gjort Ole til narkoman!

VG skriv også om sjuke folk, eg hugsar ein som kappa av seg foten fordi han rett og slett ikkje ville ha han lengre. Kjem ein ut for noko slikt og havnar i rullestol blir ein vel rullestolmisbrukar.

Folk blir sjuke av stress og jag også fortel dei! I ei tid der vi jobbar mindre og tjenar betre enn nokon gong klarer kvarmannsen ein slik bragd..
Når han med all mogleg rett kunne forlangd ein av sine fem-seks lovfesta ferieveker og reist til bahamas for dei 156000 kronane han gjennomsnittleg har i bankinnskot, foredreg han å stresse rundt i sin eigenskapte imaginære tidsklemme og jamvel kjenne seg for sjuk til å drege nokon stader.

Eg gjev meg ende over!

Tjuvar på torget...

I ei tid der kvarmansen risikerar bøter hvis han skaffar seg falske merkevarar, og jakten på dei som sel og produserar slikt intensiverast er det med undring eg ser kva torgseljarane byr fram av stolne merkenavn på til dømes Kirkenesdagane og Båtsfjord i fest. Heilt utan blygsel og med arrangørane sitt fulle samarbeid sel dei stygge klede med logoar for Ferrari, Iron Maiden og liknande..

Ikkje meg i mot slikt sett, det er ikkje mi oppgåve å håndtera lova, og eg eig ett og anna tvilsamt produkt sjølv. Men kvaliteten bekymrar meg. Ferrari er handtverk til fingerspissane, og så forsøker nokon å assosiera seg med Ferrari med slike ur-kjipe lørver som dei sel på torget? Eg gremmast kvar gong eg ser nokon i slike gevantar..

Men det finst unntak lukkelegvis. Harley-effektane torgseljarane har står godt til originalmaskineriet.

Eg innrømmer det gjerne, eg har sjølv vore i Chinatown i Kuala Lumpur og kjøpt Repsol Honda-skjorte til 20 dollar. Men den såg ut som en million, presis som originalane teamet brukte og dei finnst ikkje i kommersielt sal så eg hadde ikkje noko val. Det blir noko anna med skiten på torget, hettegensar i rimelegaste kvalitet med halve ordet på kvar sie av glidelåsen med godt mellomrom ser du aldri meg i. MERC EDES liksom...

Eg gruar meg litt til våre eigne dagar, "Kvænchester i koma" som er en tre-fire dagar med fyll, dyr grillmat og piratvarehandlande torgseljarar.

Einfoldeg religion

Kva er det med dei religiøse? Jau det undrar eg ofte meg på. Eg har studert saka, og har no slutta meg til ateistane.
Det er lov å tru, jau misforstå meg rett, eg vil ikkje ta frå dei trua. Men for meg er det noko uforløyst over det hele, utan eit fnugg av bevis og med dårlege vitenskapelege kort på hånda vel folk altså å tru at det finns noko anna, noko betre og at vi difor ikkje må teke for oss av det gode vi finn her på jorda, for slikt kjem til oss i paradis eller himmelen eller kva det nå er det heiter. Kvifor finns det her da, om vi ikkje får røra noko? Og kvifor får vi godsakene i etterlivet og ikkje no? Og kvifor pekar dei heilage rakt til himmels når de snakkar om dei som døydde? Vi flyr jo forlengst oppi der med fly, rakettar og helikopter og der finns jo ikkje masse daue folk oppi der som lev etterliva sine?

Og så er det nett det at kristendom skal vere betre enn anna. Til dømes den nedlagte pøbben "Foxy" i tana, som vart seld til menigeten der borte, slik at dei kunne gjera det om til menigheitshus. No blei det så mykje betre forklarte avisa, og radioen med.
"Nå skal Jesus erstatte øl" proklamerte dei og fikk brei spalteplass. Tro erstattar vitskap seier no eg...
Kvifor kan ikkje media være sekulære og heva seg over slik retorikk? Alkohol i fornuftege dosar er vederkvegande og gjer ei sann kjensle av fred og komfort. Noko religionen aldri har vorte i nærleiken av. Her skal ein pina seg sjøl med avhald og bot.

Eg veit ikkje helt. Eg føler at alkoholen leverar kvar gong, medan religionen så langt aldri har levert noko anna enn vage lovnader, som ingen så langt har kome tilbake for å fortelja om.

Kristendommen leverar ikkje mine damer og herrar....

Saknlaus flyttestraum..

Eg sit her og lés i "Kvænchester Evening Standard" , lokalavisa som kjem ut kvar kveld.
Dei kjøyrar ein sak om fråflytting, og har fått tak i han Jonni for å illustrera soga.
"Eg kjenn ikkje noko sakn" uttalar Jonni, og set vel samstundes ord på korleis det kjenns i andre enden også, tipper ikkje det kjenns mykje sakn her heller.
Slik eg forstår det er det bitterhet etter usemje med nokre spelekompisar i "Loo Sends" som forårsaka flyttinga.
Han peikar på Jantelov og kjenn seg forbigjengd, og han poengterar at folk er flinke til å skryte av seg sjøl her oppe, samstundes som ein helst ikkje skal tru ein er noko.
Fiskebolleboks-miljøet blir også angripne, og Jonni seier han blei "Fed up" av slik klikkdannelse som dei står for.

Eg kjenn meg ikkje igjen i noko av dette, for om det er noko Fiskebolleboksen Næringsgard stend for så er det nett inkluderande arbeid til beste for heile samhaldet, og noko mindre stengd miljø finns knapt.

Noko så lite pompøst og lite sjølvhøgtideleg som Fiskebolleboksmiljøet finns vel knapt i heile Kvænchester, i det heile finns det lite av slike haldningar her i staden. Det har blidd mindre og mindre kan ein seie..

The New Religion..

Eg har klart det mine damer og herrar! Kva da spør de? Jau, høyr: Eg har bekjempa Buell-kløe og stått i mot Triumph-trong. Eg har berre vifta det bort, stått rak i motvinden og preika mitt eige evangelium. Og no er eg over åskammen, slut på oppoverbakkar, no ventar heimstrekka!

Eg har lagt det gamle bak meg og seld BMW'en. De høyrde rett, han er seld.. Lukkelegvis flokkar folk seg rundt brukt BMW som fluer rundt kuskit, og mopeden blei seld på under ein dag, utan pruting, ingen tomprat, EG TEK HAN, BASTA!

Så no skal BMW'en putla rundt nede på Andenes medan eg nok vendar nesa litt lengre syd..
Triumphane skal ha ein ting: in-line triple. Eg trodde eg var twin-fan men så prøyvde eg Tigaren til Reven, og da blei eg på eit vis seld. Eg haldt det for meg sjøl men det smaka fuggel. Og før alt rakna utanfor Bratislava dro jamvel Reven forbi meg, med Snøfte bakpå. Hjelpe meg kor fornedrande. Visst hadde eg terga Reven med RS'en året før på autobahn men kven hadde trodd den Rotmo-elskande karsksvampen var så langsint? Eg hugsar blikket da han dro forbi med 300 kubikks handikapp. Faen heller..
Så in-line triple ja, men Triumph blir for engelsk, eg må ha noko anna. Og eg må vere sikker på at om Reven kjem kan eg "dønka" han skikkeleg. Så eg trur det blir Benelli. Benelli TreK 1130 Amazonas trur eg det blir. Lyden er framifrå, Daytonaen hass Kyllingelskaren høyrast mest ut som ein bleik skugge. ..



Nytt år, ny religion, AMEN!

Kor e alle heltar hen?

Når eg sit og ser på min eigen blogg (narsisimen rir meg stundom) kan eg ikkje hjelpe for den litt triste kjensla eg utsett meg sjøl for når eg prøvar å trykkja på ein av dei særskild utvalde lenkane eg har funne plass til her til høgre.
"Journal" er nedlagd og no er innhaldet fjerna medan "samstundes" tydlegvis har gått i seg sjøl og "nuka" sin eigen blogg.
Berre Varangertenkaren finns att, men kjenn eg den karen rett klamrar han seg fast i internetets fjæresteinar og nektar å late seg drive bort og ut fra netets lune samkvem. Varangertenkarens lett naive og beint fram hyggelege betraktingar sjarmerar mange, sjølv om det stundom vert noko unyansert. Her nett no kunne eg til dømes lesa om den nye innvandrarbutikken til Ebenezer i fylkeshovudstaden:
På tide kan me seia. At slike forretningar kjem hos eit folk som trudde at salt og pepar var det einaste krydder som fantes.
Jau, sjølv har eg nytta kvitlauk, chili og krydder frå heile verda i alle år. Dei som trur vi har berre salt og pepar er vel berre dei mest inngrodde av dei framanfiendtlege. Men, han trivst med å skriva slik. Han er mest av alt ein inter-nasjonalromantikar, varangertenkaren.

Men, attende til linkane mine.. Pinleg at eg satsa på så skrale hestar, eg ser det no. Men linkane skal få stå som eit symbol på det som ein gong fannst, at folk er omskiftelege og vinglar mellom det eine og det andre vedkjem ikkje meg. Eg har fanga ein tid, reflektert ein stemning, noko som no er historie.